سوم شعبان .. ولادت امام حسین مبارک باد
القاب امام حسین(علیه السلام)
نام مبارک آن حضرت در تورات شبیر و در انجیل طاب است. پدرشان مولانا و مقتدانا امیرالمؤمنین على بن ابى طالب(علیه السلام) و مادرشان حضرت ولیَّة الله و حَبیبَتُه خاتون دو سرا صدیقه کبرى فاطمه زهرا(علیها السلام) است.
کنیه آن حضرت ابوعبدالله و کنیه خاص آن حضرت ابوعلى است. القاب حضرت الشهید، السعید، السبط الثانى، الامام الثالث، الرشید، الطیب، الوفى، السید، الزکى، المبارک، تابع لمرضات الله است.
پیامبر(صلى الله علیه وآله) در ولادت امام حسین(علیه السلام)
هنگامى که خبر ولادت آن حضرت به پیامبر گرامى(صلى الله علیه وآله) رسید، به خانه امیرالمؤمنین(علیه السلام) آمدند و به اسماء فرمودند تا مولود را بیاورد. اسماء حضرت را در پارچه اى سفید پیچید و خدمت رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) آورد. پیامبر(صلى الله علیه وآله) در گوش راست آن حضرت اذان و در گوش چپ اقامه فرمودند.
روز اول یا هفتم ولادت امین وحى الهى جبرئیل فرود آمد و عرض کرد: «سلام خداوند بر تو باد اى پیامبر، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون شبیر نام بگذار، که به عربى حسین گفته مى شود. چون على(علیه السلام) براى شما بسان هارون براى موسى بن عمران است، جز آنکه شما خاتم پیامبرانى».
به این ترتیب نام پر عظمت «حسین» از جانب پروردگار براى دومین فرزند فاطمه(علیها السلام) انتخاب شد. در این روز ملائکه آسمانها براى عرض تهنیت به مناسبت این ولادت خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله) رسیدند و از خاک قبر آن بزرگوار براى پیامبر(صلى الله علیه وآله) آوردند و به آن حضرت تعزیت نیز گفتند.
یکى از معجزات روز ولادت آن حضرت این بود که فطرس ملک یا دردائیل پناه به آن امام مظلوم برد و خداوند او را بخشید و او را به مقام قبلى اش بازگردانید.
دوران زندگى امام حسین(علیه السلام)
آن حضرت شش سال و چند ماه با جد گرامى خود رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) بود. مدت سى سال با پدر بزرگوار خود مولاى متقیان امیرمؤمنان(علیه السلام) زندگى کرد، و در جمل، صفین و نهروان شرکت داشت.
در دوران زمامدارى غاصبانه عمر، امام حسین(علیه السلام) در سن ده سالگى وارد مسجد شد و خلیفه دوم را بر منبر پیامبر(صلى الله علیه وآله) مشاهده کرد که سخن مى گفت. از منبر بالا رفت و فریاد زد: «از منبر پدرم فرود آى»!
بعد از شهادت امیرالمؤمنین(علیه السلام) همراه و شریک رنجهاى امام حسن(علیه السلام) بود، و شاهد بود که معاویه و دیگر منافقین و کافران چگونه دهان آلوده خود را به بدگویى پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین و برادرش امام حسن(علیهما السلام) مى گشایند.
پس از آنکه امام مجتبى(علیه السلام) را مظلومانه شهید کردند; امامت به آن وجود سرا پا جود رسید، و بعد از مصائب و اذیتها و زخم زبانها، در روز عاشورا آن حضرت را به شهادت رسانیدند.
در این روز توقیع مبارک از ناحیه امام زمان(علیه السلام) در رابطه با ولادت امام حسین(علیه السلام) به قاسم بن علاء همدانى صادر شد.
