دادِ دل | زینب آمد..

زینب آمد مولای من

آهسته قدم بر سرزمین کربلا می گذارد

زمین به احترام ش از حرکت می ایستد

مبادا سکوت بانو به هم بخورد

مولای من : می بینی ؟

کربلا را سکوت عجیبی فرا گرفته

به گمانم زمین

حیرت زده شده که این بانویی که امروز به کرب و بلا رسیده

همان بانوی چهل روز پیش است که از کربلا رفت!!

خدایا ..

اگر این بانو زینب است :

پس چرا قامت بلندش خمیده است ؟

پس چرا تاب قدم برداشتن ندارد؟

خدایا ...

این چهل روز چه بر بانو گذشته که اینگونه : خلقت را حیرت زده کرد

بانوجان؟

قدِّ کمانت کجا بود ؟

موی سپید از کجا آوردی ؟

مِعجرت هنوز هم که خاکی ست !!

بانو جان؟

آمدی : رقیه را نیآوردی ؟

بانوجان :

بانو بانو زینبم

به دنبال مولایت می گردی : نیست ؟

آن بدن شرحه شرحه را می خواهی؟

حسین م کجاست ؟

بانوجان :

آن نشان را می بینی میان گودال :

آنجا مدفن حسین توست 

تو که به اسارت رفتی :

از مغرب زمین از پشت دریاها

عده ای پاک سرشت آمدند و حسین ت را :

عشق ت را به این زمین سپردند تا دست نامحرمان به معشوقت نرسد

تا تو از سفر برگردی

خوش آمدی بانو ... 

اما تو در مسیر بازگشت :

زینب را ندیدی ؟

همان بانوی رشیده  ای را که قد بلندش

علی را به یاد اهل زمین می آورد ..

خدایا ...

زینب ...