دادِ دل | خدایا ...

سلام معبود بی همتایم ...

سلام خدای مهربانم ...

ممنونم از تو که عشقی را در دلم نهادی بی مثال ...

مــَــهدی را هدیه کردی به قلبم بی امان ...

 

خدایا بی اندازه دلتنگم ...

خدایا تنها مانده ام در زمین بی مَهدی ...

 

خدایا این روزها جسم بی جانم ...

از نزاع بین روح و نَفسَم خسته شده ...

بی جان تر از بی جان گشته ...

 

خدایا دل و روح عاشقم مَهدی میخواهند ... عجیـــــب ...

خدایا دلم مدام فریـــــــــاد میزند ...

دادِ دلم گوش فلک را کر کرده است ...

خدایا تا کِی باید دلم را در بیابانی که هیچ کس جز خودم در آن نیست داد بزنم ...

خدایا دل خوشم به همین دنیای کوچکی که در این دنیای مجازیِ بی انتها ...

برای خود ساخته ام و تنها بازدیدکننده هایش توئی و سید مَهدی ...

و میدانم دلنوشته هایم را کسی جز تو و مَهدی ام نمیخواند ...

این دنیای کوچکی ست بین من و تو و مَهدی ...

من این دنیای سه نفره را عشق می ورزم ...

اشکهایم امضای این عشق و این عاشقانه هاست ... پای دفتر عاشقی ام ...

تا جان در این جسم بی جانم هست دست از نوشتن ها بر نمیدارم ...

این نوشته ها و عاشقانه هایم ...

این قلمی که اکنون در دستم هست ...

از من نیست ....

از توست ...

از مَهدی ست ...

من هیچگاه نمیتوانستم اینگونه بنویسم ....

قلمم این چنین نبود....

خودم خوب میدانم که نداشتمشان ....

و بر من هدیه اش کردید ...

آری چون هدیه تو و سید مَهدی ست بیشتر عاشقم میکند ...

من دست از این نوشتن ها بر نمیدارم ...

لااقل تا زمانی که میدانم مخاطبانِ خاص عاشقانه های من :

که توئی و آقایم ...

همیشه به من سر میزنید و دادِ دلِ بی قرارم را میشنوید ...

 

خدای من ...

برای تو و مَهدی نیازی به هجی کردن دلم ندارم ...

خودت میدانی قلبِ عاشقم چه میخواهد ...

خودت میدانی این قطره های اشک روی گونه هایم چه میگویند ...

میدانی چه میخواهم خدایم ...

نمیدانم تورا به چه قسم دهم معبود بی همتایم ...

تورا به خودت قسم به بزرگی و جلال و جبروتت قسم ...

برسان عشقم را ...

برسان مَهدی ام را ...

سفرش کوتاه کن خـــــــــدا ...

دلتنگ و بی قرارم خدا ...

عاشقم کردی که فقط دلتنگ شوم و بی قرار و آشفته خواب و سردر گم بر روی زمین و .... ؟؟!!

خدایا خودت به فریـــــادم برس ...

خدایا جون ... هیچگاه .. هیچگاه .. هیچگاه ...

این عشق و این بی قراری و خودت و مَهدی را از من مگیــــــــــــــر ...

مگیر معبودم ...  

هزاران هزار بار شکرت پروردگارم ... شکرت به خاطرِ ♥♡ مـَـ💕ـهدی ♡♥ شکـــــــــــــــــــر

.

.

.

.

.

♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥

اللـّــــــهم عجّـــــل لولیّک الفــــــرج و العافیة و النّصر
و جعلنا من خیره انصاره و اعوانه و المستشهدین بین یدیه ...

♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥

 

  

دادِ دل | خدایــــــــــــــــا ...

خدایــــــــــــــــا ...

هیچگاه از تو نخواهم خواست که به بلا و امتحان و مصایب دچارم نسازی ؛

خونم که از دیگران رنگین تر نیست ...

ولی از تو میخواهم که صبر و توانش را به من عطا کنی و باز هم در کنارم بمانی ...

از یاد نمی برم که :

همیشه توجه اطرافیان به ما ، در زمان بیماری بیشتر از زمان صحت ماست ...

تو که جــــــــــــــــای خود داری ...

----------------

دیگر نامش  بلا نیست ،

نامش عطا ست ...

توجه ات را که بیشتر کند . 

منبع از وب : جملات زیبای گیله مرد .

دادِ دل | زینب آمد..

زینب آمد مولای من

آهسته قدم بر سرزمین کربلا می گذارد

زمین به احترام ش از حرکت می ایستد

مبادا سکوت بانو به هم بخورد

مولای من : می بینی ؟

کربلا را سکوت عجیبی فرا گرفته

به گمانم زمین

حیرت زده شده که این بانویی که امروز به کرب و بلا رسیده

همان بانوی چهل روز پیش است که از کربلا رفت!!

خدایا ..

اگر این بانو زینب است :

پس چرا قامت بلندش خمیده است ؟

پس چرا تاب قدم برداشتن ندارد؟

خدایا ...

این چهل روز چه بر بانو گذشته که اینگونه : خلقت را حیرت زده کرد

بانوجان؟

قدِّ کمانت کجا بود ؟

موی سپید از کجا آوردی ؟

مِعجرت هنوز هم که خاکی ست !!

بانو جان؟

آمدی : رقیه را نیآوردی ؟

بانوجان :

بانو بانو زینبم

به دنبال مولایت می گردی : نیست ؟

آن بدن شرحه شرحه را می خواهی؟

حسین م کجاست ؟

بانوجان :

آن نشان را می بینی میان گودال :

آنجا مدفن حسین توست 

تو که به اسارت رفتی :

از مغرب زمین از پشت دریاها

عده ای پاک سرشت آمدند و حسین ت را :

عشق ت را به این زمین سپردند تا دست نامحرمان به معشوقت نرسد

تا تو از سفر برگردی

خوش آمدی بانو ... 

اما تو در مسیر بازگشت :

زینب را ندیدی ؟

همان بانوی رشیده  ای را که قد بلندش

علی را به یاد اهل زمین می آورد ..

خدایا ...

زینب ...